จะมีซักกี่คนที่หาคำตอบว่า อะไรคือความแตกต่างระหว่าง
อาการ : เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไป
และ
อาการ : เกิด-ดับ
ภาวะ "ตั้งอยู่" หายไปไหน หายไปได้อย่างไร อะไรทำให้มันตั้งอยู่ได้ อะไรทำให้มันตั้งอยู่ไม่ได้ และตัวอะไรที่มันตั้งอยู่
การจะเข้าใจเรื่องนี้ ต้องย้อนกลับมาที่คำกล่าวว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนตกอยู่ในกฏไตรลักษณ์
"ทุกสิ่ง" จริงๆหรือ คำตอบจากความเข้าใจของผมคือ ไม่จริง แล้วอะไรล่ะ ที่ไม่ตกอยู่ในกฏไตรลักษณ์
ตัวอย่างคำตอบง่ายๆอันหนึ่งก็คือ ตัวไตรลักษณ์นั่นเอง ที่ไม่ตกอยู่ในกฏไตรลักษณ์ เพราะอะไร เพราะกฏไตรลักษณ์มันเที่ยง
สิ่งใดก็ตามที่เป็นสัจธรรม สิ่งนั่นจะเที่ยง สิ่งนั้นจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
ความตายเป็นสิ่งเที่ยงหรือไม่ ถ้าใครซักคนลังเลจะตอบว่า มันไม่เที่ยง คำว่า "ทุกอย่าง" เริ่มใช้ไม่ได้อีกแล้ว
ถ้าสิ่งใดขาดสภาวะ "ทุกขัง - อนิจจัง - อนัตตา" เพียงตัวใดตัวหนึ่ง สิ่งนั้นย่อมไม่เป็นไปตามกฏไตรลักษณ์
"ความรู้สึกตัวล้วนๆ"
เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่ไม่เป็นไปตามกฏไตรลักษณ์ เพราะมันเที่ยง แต่คนที่มีความเห็นแบบนี้ จะต้องผ่านการฝึกฝนความรู้สึกตัว จนมันเข้มข้นแสดงตัวตามความเป็นจริงออกมา ให้เห็นประจักษ์เองว่า ตัวมันคงที่ถาวรอยู่ตลอดเวลา ไม่เพิ่มไม่ลด และไม่มีการเกิดไม่มีการดับ ไม่ว่าจะผ่านสถานการณ์แบบไหน จะทุกข์หรือจะสุข จากสภาพเด็กจนถึงสภาพแก่ จะผ่านการแปลงเพศมาหรือไม่ ความรู้สึกตัวล้วนๆ จะไม่มีวันเปลี่ยนตามสิ่งเหล่านี้ มันคงที่ มันเป็นปกติอยู่ตลอดเวลา
ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ไม่มีคำอธิบาย เพราะความรู้สึกตัวเพรียวๆ มันเป็นอย่างนั้นตามธรรมชาติของมัน มันเป็นสัจธรรม
บุคคลที่ผ่านการเข้าใจตรงนี้คือผู้ที่ผ่านขั้น ศีลปรมัตถ์ หรือ ขั้นปัญญาญาณ ผู้ที่ยังมาไม่ถึงจุดนี้ ต่อให้อธิบายอย่างไร จะไม่มีวันเข้าใจได้ เพราะไม่มีประสบการณ์รองรับ ส่วนผู้ที่มาถึงจุดนี้ จะสามารถมองอ่านไปกระทั้งจบ แม้จะไม่ทราบว่า การจบเป็นอย่างไร แต่จะรู้วิธีเดินไปจนจบได้ ปัญญามันทำหน้าที่ของมันเอง ต่อให้มีคนค้านอย่างไร ก็ไม่สน เพราะผู้ที่สัมผัสจุดนี้เถียงสัจธรรมแห่งความรู้สึกตัวล้วนๆไม่ได้
การ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป เป็นเรื่องของ จิต แต่ความรู้สึกตัวล้วนๆเป็นส่วนที่ แยกออกจากจิต มันเป็นคนละส่วน ความรู้สึกตัวล้วนๆมีแต่การ ตั้งอยู่ มันไม่มีการเกิด ไม่มีการดับ
คนเราทุกข์ส่วนหนึ่งเพราะ
หนึ่ง เราไม่รู้ว่า ความรู้สึกตัวล้วนๆมันตั้งอยู่ หรือมีอวิชา
สอง ภาวะทางจิตที่เกิด มันตั้งอยู่ มันไม่ยอมดับ
ที่มันดับไม่ได้เพราะ ไม่รู้วิธีดับการตั้งอยู่ของจิต
ส่วนการตั้งอยู่ของความรู้สึกตัวล้วนๆนั้นดับไม่ได้ จนกว่าจะตาย
ถ้าจะดับการตั้งอยู่ของจิต ให้มาอยู่ที่การตั้งอยู่ของความรู้สึกตัวล้วนๆ
ไม่ใช่ความรู้สึกตัวทั่วๆไป แต่เป็นความรู้สึกตัวล้วนๆเพรียวๆ ถ้ายังฝึกมาไม่เข้มข้น จะไม่เข้าใจว่า ล้วนๆเป็นยังไง
เมื่อไหร่ "สัญญา" ที่มีต่อความรู้สึกตัวล้วนๆ มีกำลังเต็มที่ จิตใจจะมีแต่การเกิด - ดับ จะไม่มีการตั้งอยู่ ส่วนความรู้สึกตัวที่ฝึกมาอย่างดีเยี่ยม จะไม่มีการเกิด ไม่มีการดับ มีแต่การ ตั้งอยู่ อย่างเดียวเท่านั้น
คำว่าสัญญาในที่นี้ ไม่ใช่การจำได้ในรูปของความคิด แต่เป็นจำแบบเป็นไปเอง เช่น จำวิธีหายใจได้ จำวิธีเคี้ยวอาหารได้ จำการกลืนน้ำลายได้ จำการว่ายน้ำได้ หรือจำการกลับมารู้สึกตัวล้วนๆได้เองโดยไม่ต้องสั่ง ไม่ต้องคิด
เป็นเรื่องที่แปลก คนที่เข้าใจเรื่องนี้ กลับไม่ต้องพูดบอกกับตัวเอง แต่เมื่ออธิบายให้คนอื่นฟังด้วยคำพูดตัวอักษร มักยืดยาวและไม่สามารถเข้าใจได้ง่าย ท้ายที่สุดมักนำไปสู่การถกเถียง เพราะประสบกรณ์ ที่สัมผัสความเป็นจริงไม่เท่ากัน
เนื่องจากไม่สนใจว่า จะมีคนอ่านหรือไม่ การเขียนขึ้นแต่ไหนแต่ไรไม่เคยสนใจการตอบรับ ไม่เคยแยแสว่าจะมีผู้ชอบหรือชัง การเขียนแต่ละครั้งล้วนเขียนจากประสบการณ์ที่รู้เองเห็นเองเข้าใจเอง เป็นการถ่ายทอดเรื่องราวของคนธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ที่ได้พิสูจน์แล้วว่า สิ่งนี้นั้นใช้ได้ผลกับชีวิตจริงหน้างาน
ขอให้วันนี้สวยงามต่อไป
