จาก กรุงเทพ ไป เชียงใหม่ จะด้วยวิธี คลาน เดิน รถยนต์ รถไฟ เครื่องบิน ล้วนไปถึงทั้งสิ้น เพียงว่ามันช้าเร็วต่างกันเท่านั้น
การปฏิบัติธรรมเพื่อไปถึงที่สุดของทุกข์เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?
ถ้าสมมตว่า ที่สุดของทุกข์ อยู่ที่เชียงใหม่ แต่อยู่ลึกลงไปจากจุดศูนย์กลางเมืองซักสามกิโลเมตรล่ะ วิธีเดินทางแบบด้านบนจะไปเจอจุดเดียวกันได้หรือ
ถ้าคำพูดที่ว่า ปฏิบัติสายไหนก็ตาม ที่สุดแล้วมันจะมาเจอกันเป็นจริง ทำไมถึงมีการทะเลาะเบาะแว้งกันในหมู่นักปฏิบัติต่างสายอยู่เสมอ มันอาจจะไปถึงเชียงใหม่จริงเหมือนกัน แต่มันอยู่ตรงไหนของเชียงใหม่ ถ้ามันอยู่ในถ้ำ จะนั่งรถ นั่งเครื่องบินเข้าไปในถ้ำได้หรือ
คนที่จะสามารถพูดว่า ฝึกสายไหนก็ได้ สุดท้ายจะไปเจอกัน จะต้องเป็นผู้ที่ฝึกจากสายใดสายหนึ่งจนถึงที่สุดของทุกข์ จากนั้นทำลายวิชา ความรู้ความเข้าใจทั้งหมด
จากนั้นเริ่มฝึกสายอื่นจากต้นที่สุด ไปให้ถึงปลายสุดของสายใหม่นั้น แล้วนำมันมาเปรียบเทียบกันว่า มันมาถึงที่สุดในแบบเดียวกันหรือไม่ จากนั้นให้ทำลายวิชาทั้งหมดทิ้งอีก แล้วไปเริ่มฝึกสายอื่นต่อไปจนถึงที่สุด จนครบทุกสายที่กล่าวอ้าง
ถ้าสภาวะของทุกสายไปลงที่ ที่สุดของทุกข์แบบเดียวกัน คนคนนั้นจึงสามารถกล่าวรับรองได้ว่า ไม่ว่าฝึกสายไหน มันจะมาลงที่จุดเดียวกัน
คำถามง่ายๆคือ ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีใครบ้างที่ทำแบบนี้
ไม่ว่าสายไหนล้วนอ้าง สติบนฐานทั้งสี่ หรือ วิปัสสนา แต่มันก็แค่ไปตั้งต้นที่เชียงใหม่ การอ้างวิธี เดิน วิ่ง รถยนต์ เครื่องบิน เป็นเพียงการมองของคนที่มองเห็น ธรรม จากความคิด ถ้ามันง่ายอย่างนั้นจริงทำไมการเข้าถึงธรรมจึงสาหัสนัก
สิทถัทธะจะต้องหาทางถึงหกปีหรือ ถ้าสายไหนก็สามารถไปถึงได้ ฝึกแบบไหนก็ได้นี่ ถ้ามันไปเจอกันตอนท้ายที่สุด มีใครปลูกมะม่วงให้มันออกลูกมาเป็นทุเรียนได้บ้าง
ไม่ได้กล่าวว่า สายอื่นนั้นไม่ดี จะฝึกอย่างไรก็ดีทั้งนั้น เพราะไม่ว่าสายไหนก็จะได้สู้และพัฒนาตัวเอง แต่การไปจบลงตรงที่จุดเดียวกันนั้นต่างหาก เป็นคำกล่าวประนีประนอมที่เลื่อนลอยคิดเอาเอง
ขอให้วันนี้สวยงามต่อไป
