koknam: ไร้แผ่นดิน

ไร้แผ่นดิน

แม้ว่าจะเห็นความคิด และความรู้สึกตัวอยู่ตลอด แต่บางครั้ง โทสะ โมหะ โลภะ นั้นเกิด ถึงมันจะไม่ได้เลวร้าย เพราะมันเกิดแล้วดับ แต่สภาวะของใจที่เกิดการเปลี่ยนแปลงตามการเคลื่อนไหวของมัน เป็นสิ่งที่ผมยังไม่เข้าใจ และพยายามหาคำตอบ และหาทางออกอยู่ตลอดเวลา ทำไมใจถึงปรกติอยู่ตลอดไม่ได้ ทำไมต้องกระเทือน แม้ฝึกหนักขนาดไหนก็ยังผ่านไม่ได้ แม้จะรู้สาเหตุการเกิดของมันอย่างดี แต่ทำไมมันยังเกิดอยู่ มันต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ ที่ผมยังไม่เข้าใจและไปไม่เป็น

แม้ว่าการยึดติดต่อสภาวะความว่างของใจจะแทบไม่เหลือแล้ว เห็นสภาวะใดๆที่มาๆไปๆ อยู่ตลอดก็แล้ว ไม่ขึ้นกับความคิดที่เกิดขึ้นมาก็แล้ว ไม่มีสภาวะจิตแบบไหนอีกแล้วที่จะรั้งความสนใจไว้ได้อีก เพราะสภาวะจิตอันเป็นที่สุดเท่าที่ผมค้นพบและสัมผัสคือ จิตใจที่ว่าง เมื่อหลุดจากตัวนี้ได้ ไม่มีสภาวะใดๆทางจิตผูกมัดผมไว้ได้อีกแล้ว แต่ทำไมยังรู้สึกลึกๆว่า ยังมีบางอย่างที่ไม่ใช่

คำสอนที่ว่า ทุกสิ่งเกิดดับไม่เที่ยงเปลี่ยนแปลงตลอด มันจริงโดยใช้สมมต แต่ในสภาวะทางปรมัตถ์ ตัวที่รับความทุกข์คือใจ แม้ว่า เมื่อทุกข์เกิดขึ้น เราจะคอยปลอบตัวเองว่า สิ่งต่างๆนั้นไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป แต่ในขณะที่ทุกข์มันตั้งอยู่บนใจนั้นเล่า ในช่วงเวลาที่ทุกข์ดำเนินอยู่นั้น ถึงมันจะเป็นช่วงสั้นๆ มันก็ยังเป็นทุกข์อยู่ดี ผมสงสัยในจุดนี้อย่างหนัก ถ้าที่สุดของทุกข์หมายถึง การเด็ดขาดไร้ทุกข์ทางใจอย่างสิ้นเยื่อ ถ้าใจยังสัมผัสทุกข์อยู่ต้องไม่ใช่แน่

ผมใช้เวลาอยู่หลายวันในการหาคำตอบ อดหลับอดนอนเพราะมันคาใจ เดินจงกรม และ นั่งสร้างจังหวะอยู่อย่างนั้น ในวันนึงผมก็ได้ค้นพบว่า ตัวการแท้ๆของเรื่องทั้งหมดของปัญหาอันนี้ ไม่ใช่อะไรอื่นใดเลย นอกจากการชอบใจไม่พอใจต่อสภาวะทางปรมัตถ์ การชอบและชังสภาวะนี่เองคือตัวการ การชอบความปรกติ การไม่ชอบความไม่ปรกติของใจนี่เอง ที่มัดผมเอาไว้

โทสะ โลภะ โมหะ จริงอยู่ที่เมื่อสามสิ่งนี้ลดน้อยลงไป ศีล จะปรากฏออกมา การที่ใจไร้ซึ่งการผูกพัน ต่อสิ่งเหล่านี้นี่เอง เป็นสภาวะที่เรียกว่า ศีล และเมื่อผมได้สำนึกแล้วว่า ยังมีบางอย่างที่อยู่นอกเหนือ อาการโทสะ โมหะ โลภะ นั่นคือ การชอบและไม่ชอบในสิ่งต่างๆที่เกิดนี่เอง เข็มทิศจึงชี้ทางให้ทันที ผมใช้เวลาตลอดทั้งวันอีกหลายวันเฝ้าเรียนรู้ความชอบใจไม่ชอบใจของตัวเอง แล้วผมก็ได้เข้าใจว่า อะไรคือ ความหมายของ สมาธิ ชนิดที่ใช้ได้จริง ไม่ใช่สมาธิในลักษณะของคอนเซบป์

สภาวะจิตอันตั้งอยู่เหนือสภาวะไตรลักษณ์ทุกอย่าง โดยไร้การเลือกและการชังนี่เองที่เป็น สมาธิ สมาธิที่ผมเข้าใจจึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับความสงบของจิต เพราะจิตใจจะสงบหรือไม่ หากไร้ซึ่งการชังและชอบในความสงบและไม่สงบ ใจย่อมไม่หวั่นไหว สภาวะของคู่ทั้งหมดได้ถูกยกออกจากใจไปในทันที

ปัญหาต่อมาที่ผมคาใจคือ เมื่อเรากำลังเดินบนทางแห่งมรรค เราต้องเห็นสิ่งใด ใจถึงจะหลุดออกจากทุกสิ่งทั้งหมด ผมสังเกตว่า เมื่อเราเห็นความคิด เราก็จะเห็นมันอยู่อย่างนั้น เมื่อเราหันมาเห็นความรู้สึกตัว เราก็จะเห็นความรู้สึกตัวอยู่อย่างนั้น เมื่อเราเห็นสิ่งใด สิ่งนั้นจะถูกให้ค่าและมีความสำคัญมากกว่าสิ่งอื่นๆ ทั้งหมด อะไรคือความหมายของการ มองผ่านหมด กันแน่

ผมกำลังเดิน เนื่องจากมันนานแล้ว และวันนั้นเดินมาหลายรอบ ขาก็เริ่มปวดมากขึ้นทุกที แวบเดียวที่ผมได้เห็นการขาดความเชื่อมต่อของขาที่ปวด กับ ใจที่เป็นทุกข์ ผมพบว่า แม้ขาจะปวดแต่ใจไม่ได้ทุกข์ไปด้วยนี่ ตัวใจจริงๆนี่มันอยู่ตรงไหนกัน และเมื่อผมมองหาใจตัวเอง ผมกลับพบความจริง ที่ทำให้กระบวนการทางการฝึกทั้งหมดเปลี่ยนไปแบบผลิกกลับทั้งหมดอีกครั้ง

ใจผมไม่มี ผมหาใจตัวเองไม่เจอ เพราะ ใจ คือ สิ่งที่ไม่มีอยู่ สภาวะของใจที่แท้จริง เป็น สิ่งที่ไม่มีอยู่ มันมีอยู่ที่นั่น แต่ธรรมชาติลักษณะที่มันแสดงตัวออกมาแบบแท้ๆของมันคือ ความไม่มี มันไปไกลยิ่งกว่า ความว่าง เสียอีก ว่างหรือไม่ว่าง ไม่ใช่สมมตภาษาที่จะเรียกสภาวะแท้ๆของสิ่งนี้ได้ตรงๆเลย

ในเมื่อศูนย์รวม ความสุขและความทุกข์ของมนุษย์อยู่ที่ใจ เมื่อใจไม่มีตัวตน สุขหรือทุกข์ย่อมตั้งอยู่ไม่ได้ หลังจากนั้นผมก็เข้าใจระบบ มายา ทั้งหมด ความสุขทุกข์ ชอบไม่ชอบ หรือสภาวะใดใดที่เคยเกิดตั้งแต่เกิดจนถึงเดี๋ยวนี้ทั้งหมด เป็นเพียงมายาอาการ ของผู้ไม่เห็นใจตัวเองอย่างแท้จริงเท่านั้น ทุกข์ไม่มี สุขไม่มี หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ของที่ไม่มีต่อให้เอาชีวิตเข้าแลก ยังไงก็ไม่มีทางหาเจอ

หลังจากนั้น กระบวนการ เห็น จะย้อนศรกลับทิศทั้งหมด จากที่เคยไม่เข้าใจว่า จะเห็นอะไรดี ไม่ว่าจะเป็น ความรู้สึก หรือ ความคิด หรือเห็นพร้อมๆกัน การเห็นลักษณะนั้นเหมือนการเห็นย้อนแสง มันแสบตาและไม่ชัด มันชัดแค่บางอย่างที่เราตั้งใจจะเห็นมัน เมื่อการเห็นมาตั้งอยู่ที่ใจที่ไม่มีนี่ มันจะเห็นชัดทั้งหมด มันเป็นทิศทางเดียวกันตลอดสาย ขันธ์ 5 ถูกจัดระบบ หมวดหมู่อย่างชัดเจนโดยไร้คำอธิบายใดๆ

ไม่มีการเลือกดูเลือกเห็นอะไรอีก เพราะว่า ทุกสิ่งทุกอย่างจะวิ่งมาลงที่ใจ ไม่มีการโฟกัสในสภาวะใดใดอีก เมื่อทุกอย่างวิ่งมารวมลงในจุดที่ไม่มี ไม่จำเป็นต้องไปวิ่งเห็นสิ่งใดอีก ไม่มีอะไรอื่นใด นอกจากความ รู้สึกตัว ที่ไม่ก่อให้เกิดสิ่งใดใด มันไม่เป็นอะไร ต่อให้เกิดก็ไม่เป็นอะไร

หลังจากนั้นผมตีโศลกเว่ยหล่างแตกทันที “เดิมทีไม่มีกระจกใส ฝุ่นละอองจะต้องลงจับสิ่งใด”

หลวงพ่อเทียนกล่าวว่า “เคยเห็นไฟไหม้ท้องฟ้าไหม”

ฝุ่นละอองนั้นมีอยู่ แต่สิ่งที่รองรับมันนั้นหามีไม่ เมื่อไม่มีกระจก การมานั่งขัดถูให้สะอาดย่อมไม่จำเป็น จะไปขัดถูสิ่งที่ไม่มีย่อมตลกเกินไป ไฟนั้นมีอยู่ แต่มันไหม้ท้องฟ้าไม่ได้ เพราะธรรมชาติของฟ้า คือ สิ่งที่ไม่มี เราเห็นมันเราเรียกมันด้วยภาษาว่าท้องฟ้า แต่ตัวตนแท้ของท้องฟ้าจะไปจับฉวยเอาได้ที่ตรงไหนกัน

ไม่ต่างกับใจจริงแท้ของคนเลย เราเรียกสภาวะที่เรารู้สึกที่ใจ ว่า ใจ แต่ผู้ที่ได้สัมผัสใจตนนั้น จะทราบอย่างดียิ่งว่า นั้นไม่ใช่ใจแท้ๆ ใจแท้ๆของคนนั้นไม่เคยเป็นทุกข์ เพราะมันไม่มีอะไร

ผมนึกถึงหน้าบ้านผมที่เมืองไทย มันมีต้นมะม่วง เมื่อผมไม่รู้จักการออกแบบ มันก็รกสกปรกอยู่อย่างนั้น แล้วผมก็หลอกตัวเองว่า มันงามแบบธรรมชาติ ถูแถกด้านๆไปตามเรื่อง

พอผมได้เรียนออกแบบ ผมก็เริ่มขยันทำมันให้ดูดีขึ้น ผู้คนก็เข้ามาชื่นชม บางคนก็เอาไปทำบ้าง บางคนก็ริษยา บางคนก็ว่าไม่ถูกหลักการออกแบบ แม้ว่าผมไม่ค่อยจะแยแสคำชมและคำด่าซักเท่าไหร่ แต่มันเป็นช่วงที่ผมเหนื่อยจริงๆ ที่ต้องมานั่งทำให้มันดูดีอยู่ตลอด ต้องกวาดใบไม้เกือบตลอด 24 ชั่วโมง มันเป็นภาระ ครั้งจะปล่อยให้สกปรกเหมือนก่อน ก็โง่เกินไป

อยู่ดีๆ วันนึง แผ่นดินที่ใช้เหยียบก็หายไปเฉยๆซะอย่างนั้น ต้นไม้นั้นยังอยู่ ใบไม้ยังคงร่วงหล่น แต่ไม่มีพื้นไว้รองรับใบของมันอีกแล้ว ไม่มีที่ให้ใบไม้ทับถมกลายเป็นปุ๋ยให้พลังแก่ต้นไม้อีก และเมื่อไม่มีใบไม้กองบนพื้นคนกวาดย่อมไม่จำเป็น และไม่มีทางสกปรก และไม่เกี่ยวกับความสะอาด ไปไกลยิ่งกว่าความสวย และไปพ้นจากความอัปลักษณ์

มันไม่มีอะไรจะรองรับขันธ์ทั้ง 5

คุณพ่อครับ จนถึงจุดตรงนี้ ผมเคลียร์ทางไว้ให้แล้ว เหลือเพียงคำถามเดียวในใจผมที่ยังมีอยู่ เป็นคำถามที่คุณพ่อเคยถามผม เมื่อ 3 ปีก่อน “การที่เราเห็นความคิดและเห็นความรู้สึกตัวอยู่อย่างนี้ เราทำไปไม่มีวันจบสิ้นใช่ไหม”

ผมจะใช้พลังชีวิตทั้งหมด เพื่อหาคำตอบนี้มาให้ครับ

ลูกชายสยายปีก

จากคุณ : koknam

- [ 14 ก.ค. 51 00:18:09 ]

ความคิดเห็นที่ 1

จากคุณ : บักหัมน่อยตุหรัดตุเหร่

- [ 14 ก.ค. 51 03:48:20 ]

ความคิดเห็นที่ 2

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 51 06:55:15

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 51 05:23:55

จากคุณ : kongsilp2000

- [ 14 ก.ค. 51 05:18:22 ]

ความคิดเห็นที่ 3

จากคุณ : ศิษย์ปู่หมอ

- [ 14 ก.ค. 51 07:34:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 51 08:12:38

จากคุณ : นมสิการ

- [ 14 ก.ค. 51 08:05:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5

กดปุ่มเข้าคลังกระทู้เก่าแล้วแก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 51 08:21:41

แก้ไขเมื่อ 14 ก.ค. 51 08:21:15

จากคุณ : นมสิการ

- [ 14 ก.ค. 51 08:09:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6

แสดงแต่ตัวสภาวะให้เห็นความว่างเปล่าปราศจากสัตว์ บุคคล เป็นเพียงธรรมหรือกระบวนธรรมล้วนๆ

โลกุตตรมรรค ได้ชื่อว่าเป็นสุญญตา ด้วยเหตุผล ๓ ประการ

ความว่าง ที่เกิดจากความกำหนดหมายในใจ หรือทำใจเพื่อให้เป็นอารมณ์ของจิตในการเจริญสมาบัติ เช่น ผู้เจริญอากิญจัญญายตนสมาบัติกำหนดใจถึงภาวะว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย;