koknam: พัก

พัก

ช่วงที่ผ่านมาผมเกิดความแปรปรวนอย่างหนัก เพราะความจริงจังมากเกินไป และเกิดปัญหาบางอย่างที่ผมไม่รู้จักทางออกอย่างแท้จริง ผมถึงกับโทรไปบอกคุณพ่อว่า ผมจะดร็อปเรียน เพื่อกลับไปฝึกโดยเฉพาะ เพราะผมเบื่อที่ต้องไปเรียนโดยที่ผมไม่ใส่ใจจะเรียนเหมือนก่อน ผมไม่มีใจจะเหลียวแลสิ่งใดอีก นอกจากเรื่องฝึกตัวเอง ใจผมมั่นดิ่งลงไปเกี่ยวกับเรื่องการแสวงหาความจริงขั้นสูงสุด ใจมันทุ่มเทลงไปทั้งหมดให้กับการฝึกครับ และความผูกพันภาระ ที่ต้องคอยดิ้นรนทำมาหากิน จ่ายค่ากิน ค่าเช่าห้องเพื่อที่จะได้ไปเรียนในสิ่งที่ผมไม่สนใจเท่าไหร่ เป็นเหมือนตัวขวางทางอันน่ารำคาญ

คุณพ่อผมผู้ที่บอกผมว่า เค้าเรียนรู้เรื่องการฝึกจากผมมาโดยตลอด กลับเตือนสติผมด้วยคำพูดง่ายๆ ที่ผมต้องชะงัก “ผมกำลังแกว่ง” แค่ประโยคเดียวเท่านั้น ไม่ต้องมีคำพูดแก้ตัวอะไรกันอีกให้มากความ มันเป็นเช่นนั้นจริง

ผมเข้าใจเอาเองว่า ในจุดหนึ่งของชีวิตคนเรา มันจะมีช่วงชีวิตที่เราไร้ทางออก และสับสนต่อเส้นทางชีวิตของตัวเอง มันเป็นจุดที่จะวัดใจของคนคนนั้น สำหรับผมแล้ว เหมือนว่า กำลังยืนอยู่บนเส้นแบ่งระหว่างความเป็นจริงของโลก และความเป็นจริงของชีวิต ใช่แล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรกันเล่า ที่ผมรู้จักโลกแต่ไม่รู้จักชีวิต หรือในทางตรงกันข้าม แม้ผมจะเซียนเรื่องชีวิตแต่อยู่ในโลกไม่ได้

สองสิ่งนี้ควรเดินคู่กันมิใช่หรือ เมื่อไหร่ที่เรากำลังอยู่ในวังวนของปัญหา ที่เราไม่รู้ทางออก ความอ่อนแอของเราจะแสดงตัวออกมาอย่างชัดเจน และจะไม่มีใครเลย ที่รู้ดีไปกว่าเราว่า ปัญหานั้นคืออะไรกันแน่ ปัญหาของผมนั้น ไม่ได้มีใครมาสร้างให้ทั้งนั้น ผมผูกปมมันขึ้นมาเอง แต่ก็โง่เกินไปที่จะรู้วิธีคลายมันออก เมื่อลองทุกวิธีก็ยังเอาออกไม่ได้ ความหยาบโลนก็แสดงตัว โดยการพยายามจะตัดเชือกทิ้งซะ

แต่ทันที เพียงแค่พลิกมุมด้วยคำพูดจริงใจเตือนสติเรียบง่ายเท่านั้น ปมนั้นจะไม่ใช่ปัญหาอีกเลย มันคลายตัวเพียงด้วยความเข้าใจล้วนๆ และการเปลี่ยนมุมมองของการมองปัญหานั่น ชีวิตที่ดูแล้วมีแต่เรื่องยุ่งยาก กลับซ่อนคำสอนหลายชั้นด้วยตัวของมันเอง กิเลสมากปัญญาต้องมาก กิเลสลึกปัญญาต้องลึก คำพูดนี้ผมไม่อาจแย้งได้เลย

ผมไม่ทราบว่าคนส่วนใหญ่แก้ปัญหาของตัวเองอย่างไร แต่ผมก็อยากถ่ายทอดให้คนอื่นได้รู้ว่า คุณพ่อผมสอนผมอย่างไร เพื่อว่าจะมีประโยชน์กับคนอื่นไปใช้ได้ด้วย คุณพ่อผมเค้าสอนให้ผม “พัก” น่าแปลกใจอย่างที่สุด ช่วงเวลาแห่งการทรมานใจไร้ทิศทาง คำตอบแห่งการปลดเชือก กลับผุดขึ้นมาต่อหน้าโดยไร้ซึ่งการขบคิดคาดคะเน ในช่วงที่เราหลงลืมไปแล้วว่า ปัญหาคืออะไร

ผมเคยได้อ่านเรื่องราวของคนหลายคน ที่ผ่านการขบคิดอย่างหนัก แต่ไม่พบคำตอบ เมื่อเค้าเลิกหาหนทาง ปล่อยวาง หลงลืม คำตอบกลับโผล่ออกมาเองอย่างไม่คาดฝัน เป็นคำตอบที่ไม่ได้มาจากการคิด แต่เป็นคำตอบแห่งการเข้าใจด้วยการ “เห็น” คนรุ่นก่อนหลายคน ล้วนประสบพบเห็นอาการเหล่านี้มาแล้วไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง เหตุใดเราจึงไม่ถ่ายทอดวิธีแบบนี้สู่กันเล่า

ตามความเข้าใจของผม ลักษณะความรู้แบบนี้จะเกิดเมื่อ เราพยายามเสาะหาคำตอบ หรือพยามเอาชนะอะไรบางอย่างแบบกัดไม่ปล่อย เราทุกข์ทรมาน สับสน จนปัญญา ท้อแท้ต่อความไม่เอาไหนของตัวเอง เมื่อเราพัก เราหยุด เราลืม เราผ่อนคลาย คำตอบจะปรากฏออกมาแบบง่ายๆ มันง่ายเกินไป คำตอบก็แสนจะง่ายดายธรรมดา แต่ในความง่ายนั้น มันทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ และทำลายความว้าวุ่นทั้งหมด มันครอบคลุมทุกแง่มุมของปัญหานั้น

ปัญหาที่เหมือนกัน คำตอบที่ออกมาเหมือนกัน แต่ถ้ากรรมวิธีที่ได้มานั้นต่างกัน จะทำให้คุณค่าน้ำหนักของคำตอบนั้นห่างกันมาก ถ้าคำตอบนั้นมาจากการคิด เราจะลืมในที่สุดเพราะเราเพียงนำมันไปใช้ตามที่เราคิด ซึ่งความคิดของคนเราสามารถโยกโคลงและสะเทือนได้ แต่ถ้าคำตอบนั้นมาจากการเห็น นั้นคือความสามารถที่อยู่กับตัว เพราะเราเปลี่ยนสิ่งที่เห็นไม่ได้ มันเป็นอย่างที่เห็น โดยเฉพาะการเห็นที่ปราศจากการครอบงำด้วยความคิด

“ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา”

ผู้ใด “เห็น-ทำ” .... ผู้นั้นเห็นธรรม

“สัตว์ทั้งหลายยินดีในธรรมเป็นเครื่องเนิ่นช้า ตถาคตทั้งหลายไม่ยินดีในธรรมเป็นเครื่องเนิ่นช้า”

สัตว์ทั้งหลายยังฝักใฝ่ พอใจ..ไม่พอใจ สภาวธรรม
ตถาคตทั้งหลายไม่แยแสสภาวธรรม

ขอบคุณ คุณพ่ออย่างสูงสุดครับ และขอวันนี้ของคุณพ่อสวยงามต่อไปครับ

.... ถ้าท่านเป็นคนหนึ่ง ที่ผ่านประสบการณ์ที่ “รู้โดยโผล่ขึ้นเอง” ถ้าไม่รบกวนเวลาเกินไปมากนัก ช่วยถ่ายทอดให้ฟังด้วย

จากคุณ : koknam