- ความคิดเห็นที่ 1
ต่อไปเป็นเรื่องส่วนตัวของผม ที่คุณอยากจะทราบนะครับ
การที่ผมบอกว่าผมไม่ใช่ชาวพุทธนั้น เพราะ ผมไม่มีความยึดติดกับความหมายของภาษาอีกแล้ว ผมคือคนหนึ่งที่เข้าใจเรื่องคำสอน และการปฏิบัติ ผมเข้าใจหัวใจของมัน ผมเข้าใจข้อธรรมต่างๆที่คนส่วนใหญ่ทุ่มเถียง ผมเข้าใจโดยที่ไม่ต้องคิด ผมเข้าใจมันในแง่มุมที่ไม่ใช่บัญญัติ แต่ผมเข้าใจที่ปรมัตถ์ เมื่อกล่าวคำขึ้นมา ผมจะรู้ว่ามันหมายถึงอาการลักษณะอย่างไร ไม่ใช่การตอบด้วยความคิดข้อความตามตำรา ผมจึงไม่ใช่ชาวพุทธที่ตอบโน่นตอบนี่ ผมรู้จริงเฉพาะเรื่องของผม เรื่องคนอื่นผมรู้ไม่จริงครับ ผมจึงบอกว่า ผมไม่ใช่ชาวพุทธ ผมไม่มีศาสนาอะไร เพราะตามที่ผมเข้าใจ ตัวผมนี่ล่ะคือศาสนา ผมเป็นทั้งครูและนักเรียนของตัวเองอยู่แล้ว
คนส่วนใหญ่เค้ามิได้เข้าใจอย่างผม เค้าก็สอนคนอื่น แล้วเรียกตัวเองว่า ชาวพุทธ ข้อเขียนของผมจึงมักจะขัดแย้ง กับคนพวกนี้ เพราะสิ่งที่ผมเขียนไม่ได้มีฐานมาจากตำรา แต่ผมมีฐานมาจากประสบการณ์การเป็น และการเข้าไปเห็นของตัวเอง ผมจึงไม่ใช่ชาวพุทธในลักษณะคัดลอกคำสอนแล้วเอามาตีความเอาเองอย่างนั้น และผมไม่สนการเถียงไปไปมามา ว่าใครถูกผิด ใครอยากเป็นพุทธ เป็นพระก็เป็นไป ผมไม่สนใจว่าผมเป็นตัวอะไร
ผมหันมาปฏิบัติธรรม เพราะผมไม่เชื่อหลวงพ่อเทียนครับ ในตอนนั้นผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับธรรมเลย ผมก็ฝึกนั่งสมาธิ สวดมนต์อะไรไปตามเรื่อง เพราะอยากหัวดีเรียนเก่ง อยากเล่นหมากรุกเก่ง เพราะเล่นแพ้น้องเป็นประจำ ฝึกหวังผลบางอย่าง ว่าอย่างนั้นก็ได้ ผมได้อ่านหนังสือหลวงพ่อเทียน ในนั้นบอกว่า ฝึกๆไปจะรู้ขึ้นมาเอง เป็นขั้นๆเป็นตอนๆ ผมนึกในใจว่า ทำไมพระคนนี้โกหกใหญ่โตอย่างนี้ พูดบ้าอะไรกัน แล้วยังเขียนลงในหนังสืออีกด้วย คนไม่ได้คิด มันจะไปรู้อะไรขึ้นมาได้อย่างไร แต่ไม่มีอะไรในหนังสือนั้นเลย ที่ผมเถียงได้ มันมีแต่ความไม่เชื่อถือของผม ต่อสิ่งที่อยู่ในหนังสือนั่น มาถึงบัดนี้ ไม่มีอะไรเลยซักอย่างเดียวที่ผมเถียงคนคนนี้ได้ ไม่มีจริงๆครับ
(นอกเรื่องนิดนึงนะครับ คนส่วนใหญ่จะรู้จักหลวงพ่อเทียน ในลักษณะของการปฏิบัติแบบยกมือยกไม้ แต่จากการฝึกตามวิถีของคนคนนี้ ที่ผมค้นพบและเรียนรู้ นั่นคือสิ่งที่เป็นเปลือกนอกมากๆของคำสอน ความสามารถของคนคนนี้ที่ผมสังเกตเห็น คือ การอธิบายลำดับขั้นตอนอย่างชัดเจน การบอกวิํธีแก้ปัญหา คำพูดที่สื่อความหมายลึกซึ้งต่อสภาวะปรมัตถ์ของเค้า และความจริงใจ)
จากนั้นผม ก็ไปวัดสนามใน พระสอนให้ดูความคิด ผมนอนค้างที่นั่นอยู่สองคืน ในวันที่สอง ผมก็รู้จักการใช้ความรู้สึกตัวเบื้องต้น เพื่อดึงตัวเองออกมาจากความคิด มันรู้ความคิดครับ แต่เป็นอะไรที่เบสิคมากมาก จากนั้นผมก็ผยองเดช ว่า ไม่เห็นมันจะยากตรงไหน ข้านี่แหละจะเป็นอรหันต์ในสามเดือน ตัวโง่ปรากฏบนหน้าผากแต่มองไม่เห็นครับ สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้นคือ อาการปวดหัวอย่างหนักครับ ผมปวดหัวทุกวันต่อเนื่องถึงสองอาทิตย์ มันจ้องความคิดตลอดเวลา มันพยายามจะเป็นอริยะบุคคลครับ
กลับมาบ้านไม่ถึงอาทิตย์ ผมรอแฟนครับ เค้ามาช้า ผมหงุดหงิด รู้ตัวว่าหงุดหงิด แต่ออกมาจากอารมณ์ไม่เป็นครับ มันก็พยายามกดอารมณ์ไว้ เค้าถามผม ผมก็บอกว่า ไม่โกรธ ไม่โกรธ แต่ใจมันร้อนครับ มันอึดอัด ที่ต้องคอยสะกดอารมณ์ ไม่ให้ใครรู้ ในวันนั้นขณะที่กำลังเดินห้างสรรพสินค้า มีคนเดินมาชนผมจนเซกระเด็น ผมหันกลับไปกระชากไหล่หมอนั่นอย่างลืมตัว เตรียมพร้อมมีเรื่องทันที เค้าหันมาผลักผมพร้อมจะเอาเรื่องเหมือนกัน เค้าตัวใหญ่กว่าผมมาก ผมต้องโดนซ้อมแน่นอน ถ้าชกกัน เถียงกันไปมา เค้าก็ไม่ขอโทษ สุดท้ายแฟนผมกับแฟนเค้าก็เข้ามาห้ามไว้ก่อน และผมยังโดนแฟนตำหนิอีกด้วย ว่าผมไม่น่าทำอย่างนั้น ผมเดือดอย่างหนัก ทั้งเรื่องหงุดหงิดรอแฟน ทั้งเรื่องเจ้าบ้านั่น
ผมอึดอัดอย่างมาก อีกทั้งที่พึ่งผยองว่า จะเป็นอรหันต์ เจอแค่นี้ผมก็น็อตหลุดแล้ว ผมอายตัวเองอย่างหนัก และผมต้องการเอาชนะความเจ็บปวดเจ็บใจขี้แพ้นั่น จากวันนั้นผมเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งยกมือแบบหลวงพ่อเทียนติดกันทั้งวัน 6วันผ่านไปโดยไม่หยุด ผมก็ได้รู้สาเหตุของทุกข์ ว่ามาจากไหน
จากนั้นอาการวิปัสสนูก็เกิด แต่ไม่รู้ตัว ไม่รู้จัก มันรู้ความหมายของอริยสัจ มันรู้สาเหตุของทุกข์ มันรู้ความหมายของสมุทัย มันเข้าใจเรื่องการอยู่กับปัจจุบัน มันรู้สมมติ มันรู้จักใจ มันรู้จักเวทนา แต่มันรู้แค่นั้นล่ะครับ แล้วมันก็บอกตัวเองทบทวนไปๆมาๆซ้ำๆ ว่าใช่ไหมนะ ถูกไหมนะ ต้องใช่แน่ๆ นี่แหละใช่เลย เพราะผมหาเหตุผลมาแย้งตัวเองไม่ได้
จากนั้นผมก็นึกถึงข้อความในหนังสือของหลวงพ่อเทียนว่า “จะรู้ขึ้นมาเอง” ผมปฏิเสธคำพูดประโยคนี้ไม่ได้อีกแล้ว
เมื่อถึงจุดหนึ่ง ความเข้าใจลักษณะนี้จะทะลักออกมาครับ มันรู้ด้วยการประมวลผลจากสิ่งที่เคยรู้มาก่อน แต่ตอนนั้น ผมยังไม่รู้ว่า ความรู้อันนั้นใช้แก้ทุกข์ไม่ได้ เพียงแต่มันดีใจที่ได้รู้
จากนั้นปัญหาชีวิตบ้าๆบอๆกับสถานทูตก็ตามหลอกหลอนผม แม่ผมพยายามจะเอาผมมาอยู่ที่นี่ แต่สถานทูตไม่ยอม จะเอาเอกสารต่างๆที่ผมไม่มีและไม่มีทางหามาได้ ผมทะเลาะกับเจ้าหน้าที่ ที่สถานทูตอย่างหนัก เค้าเกลียดผมมาก ผมก็เกลียดเค้ามากในตอนนั้น แต่ผมก็พยายามฝึกธรรม ควบคู่ไปด้วย เผชิญปัญหาไปด้วยเท่าที่มันจะทำได้ ฝึกรู้สึกตัว ดูความคิด ผมพบว่าผมสู้อารมณ์ตัวเองไม่ได้
พอผมมาอยู่ที่นี่ ผมก็มีปัญหาอีก เพราะมหาลัยที่นี่ต้องการเอกสารบางอย่างจากมหาลัยเก่า ซึ่งมหาลัยที่เมืองไทยไม่ยอมออกให้ผม เพราะทิฐิมานะของความรู้ของเค้า ผมเขียนหนังสือถึงอธิการด้วยความซ่าผยองถึงสองฉบับ ว่าทำไมไม่ออกให้ผมดีดี สุดท้ายผมก็ดิ้นรนด้วยความเดือดร้อนของคนอื่นรอบตัว จนได้เข้ามาเรียนต่อจนได้ เพราะผมอยู่ที่นี่คนที่ช่วยผมเดินเรื่องได้ คือคนที่อยู่ที่เมืองไทย เมื่อเค้าไม่ได้ดั่งใจผม ผมก็โกรธเค้า คนที่ผมทำเค้าเสียความรู้สึกมากที่สุดคือ คุณพ่อของผม ผมรู้สึกเสียใจอย่างมาก ที่ทำพ่อตัวเองน้ำตาซึมด้วยจดหมายบ้าๆต่อว่าเอาแต่ใจของผม โดยใช้คำพูดงี่เง่าว่า “ทำไมคุณพ่อไม่ช่วยผม”
จากนั้นผมกลับมาฝึกยกมือยกไม้อย่างหนักอีก แล้วก็สำนึกได้ว่า ผมจะไม่อาศัยการยืนบนขาของใครอีกแล้ว ผมจะไม่พึ่งพาใครอีกแล้ว ถ้าผมจะล้มผมจะล้มคนเดียว ผมจะไม่ขอความช่วยเหลือจากใครอีกแล้ว นั่นคือจุดมานะของผม ผมจะทำอย่างไรเพื่อจะออกจากวงการกฎเกณฑ์ต่างๆ ที่กำหนดขึ้นมาให้ผมเดินตาม ผมแค่อยากเรียนต่อ ทำไมผมจะต้องมีเอกสารมากมายร้อยแปดที่ไม่ได้สำคัญอะไรเลย ต่อการพัฒนาตัวเองของผม ทำไมผมต้องไปสอบ TOEFL ก่อนสอบต้องไปลงเรียนภาษาเสียเงินอีก
ทำไมผมต้องมีใบประกาศรับรองภาษาเยอรมัน ทำไมข้อจำกัดมันเยอะนักนะ และผมหาทางอย่างหนัก เพื่อจะเอาชนะความรู้สึกผิดของตัวเอง ผมหาทางอย่างมุทะลุที่จะเอาชนะอาการโกรธ ผมหาวิธีเอาชนะอารมณ์ทางเพศ ผมฝึกอย่างหนักมาก และผมมั่นใจมากว่า ผมฝึกหนักกว่าพระบางคนเสียอีก ผมอยากรู้ว่า โสดาบันนี่มันจะหัวดีเรียนเก่งแค่ไหนกันนะ ถ้าผมเป็นโสดาบัน ผมคงออกแบบอาคารได้พิสดารจนทุกคนต้องคารวะยกย่อง
มันบ้านะครับ
แต่ความบ้า ความทุกข์นี่เองที่เป็นประโยชน์ มันผลักดันให้ผมฝึกอย่างหนักครับ ผมเรียกมันเล่นๆว่า “อัดจนสลบ”
ผมเอาอย่างพระเลยครับ ตั้งนาฬิกาตีสามตื่นนอน เดินจงกรมนั่งสร้างจังหวะ อย่างละชั่วโมง จนเที่ยงพักกินข้าว 20 นาที แล้วอัดต่อ จนถึงสองทุ่ม ผมฝึกทั้งวัน ยกมือจนกว่าจะไม่มีแรงจะยก เดินจงกรมจนกว่าจะเดินไม่ไหว ผมฝึกโดยไม่รู้พื้นฐานอะไรเลย เพราะที่วัดสนามใน พระไม่ค่อยพูดด้วย ให้ฝึกลองเอาเอง ผมถามเค้า เค้่าพูดตอบอะไรผมก็ไม่เข้าใจ ผมรู้เพียงการใช้ความรู้สึกตัว เพื่อดึงตัวเองออกมาจากความคิดเท่านั้น ผมตีความหมายของคำสอนหลวงพ่อเทียนแล้วเอามาทำอย่างมั่วชั่วส่งเดช ผมไม่มีใครให้ถาม ผมต้องหาทางเอาเอง สุดท้ายผมก็ได้เข้าใจว่า ปัญหาความทุกข์ของผมทั้งหมด มีรากเหง้ามาจากตัวผมเองทั้งนั้น ผ่านไปสองเดือนครึ่งจากความระห่ำฝึก เป็นโชคดีที่ผมยังไม่ได้เข้ามหาลัยเพราะปัญหาเรื่องเอกสาร ผมจึงว่างถึงหนึ่งเทอม ผมก็เข้าใจเรื่อง อายตนะ โดยที่ไม่เคยอ่านจากตำรามาก่อน จิตใจผมเปลี่ยนแบบเต็มๆที่จุดนี้เอง ใช้เวลาจากจุดเริ่มต้น 4 เดือน
ผมกลายเป็นคนที่มีความใส่ใจจะรู้สึกตัว และดูความคิดอยู่เสมอ ผมพร้อมจะทิ้งภาระการกระทำทุกอย่างเพื่อมาฝึกอย่างเดียวเท่านั้น
ตอนนี้ผมอายุ 28 ใช้เวลาตั้งแต่ไม่รู้อะไรเลย เป็นเวลา 2 ปี 8 เดือน จนมาถึงจุดปัจจุบันนี้ครับ ถ้าคุณถามว่าทำไมคุณยังไม่เข้าใจสาเหตุของทุกข์ คุณลองเทียบการปฏิบัติของคุณ กับของผมดูก็ได้ครับ ว่า อะไรคือความต่างกัน
หวังว่าคงจะตอบครบคำถามนะครับ
ขอวันนี้สวยงามต่อไปครับ
จากคุณ : koknam - [ 20 เม.ย. 50 14:38:54 ]
ผมขอสารภาพว่า ช่วงสองเดือนแรกฝึกไม่ต่อเนื่องครับผม เพราะการทำงานผมต้องใช้ความคิดตลอดจนถึงค่ำหรือดึกถึงเลิกงานครับ และจะใช้เวลารู้สึกตัวก็ต่อเมื่อเวลานั่งรถเมล์กลับบ้านและถึงบ้านเท่านั้นครับผม
ส่วนใจลึกๆนั้นผมเองก็ยังอยากรู้อยู่ลึกๆครับ แต่ตอนนี้จิตผมยอมรับกับข้อเสียของการอยากรู้แล้วครับ คงเหลือแต่อาการอยากรู้แบบอ่อนๆเท่านั้น เพราะเมื่อก่อนผมเคยสาหัสกับความอยากรู้มาแล้วครับ พอเกิดอยากรู้อาการต่อมาคือ อาการ เพ่ง ต่อมาคือ ความลังเลสงสัยว่า ทำถูกหรือเปล่านะ อันนี้ก็ไม่ดี อันนี้น่าจะถูก จนจิตผมสับสนและมั่วไปหมด จนผมสาหัสจนเกินทน จนเข็ดหลาบ
แต่ตอนนั้นผมแค่ทำ สมถะ เท่านั้น เพราะยังไม่รู้จักวิปัสสนา
ขอขอบคุณ คุณ ก๊อกน้ำ มากๆครับ
จากคุณ : viroot - [ 20 เม.ย. 50 20:41:19 ]
ประทับใจครับ
จากคุณ : ทำเป็นทำ - [ 20 เม.ย. 50 21:06:57 ]
สรุปแล้วก็คือ อาการที่จิตมักจะจำไว้นานๆ สลัดก็ไม่ออก บางครั้งก็ย้ำคิด เป็นเรื่องปกติธรรมดาใช่ไหมครับ เราแค่ตามรู้ความคิดเท่านั้นก็พอ
จากคุณ : viroot - [ 20 เม.ย. 50 21:16:00 ]
grossartig !!แก้ไขเมื่อ 21 เม.ย. 50 05:35:08
จากคุณ : berlinerin (lanla) - [ 21 เม.ย. 50 05:34:21 ]
ต่างกันจริงๆครับ
น้อง koknam มีความพยายามสูงมาก
พี่มีจุดแข็งซึ่งก็เป็นจุดอ่อนในเวลาเดียวกัน
คือ ฉลาดคิดมากเกินไป จนโง่ในการปฏิบัติที่จะรู้ทันความคิดตัวเองครับ
ข้อเสียจึงขี้เกียจและประมาท
แต่ข้อดี คือ มันดันฉลาดคิดที่จะมองตัวเองครับ
มันเหมือนเป็นดาบ สองคม เลยคือ ทั้งโง่และฉลาด
ในเวลาเดียวกัน
แต่ถ้าเลือกได้ขอ โง่กว่านี้และพยายามมากกว่านี้
จะดีกว่าครับ นั่นก็คือ ฉลาดจริงๆ นั่นเอง
จากคุณ : มัชฌิม - [ 25 เม.ย. 50 00:18:01 ]