koknam

อ่อน

ผมเข้าใจว่ามันขึ้นอยู่กับคนครับ อย่างพี่มีวุฒิภาวะมาก ผ่านความผิดพลาดมามาก พี่จึงมองสิ่งเหล่านี้ออกได้ง่ายกว่าคนอายุน้อย และผมเข้าใจเอาเองว่า คนเรามีปัญญาต่างกันครับ คนที่เค้าค้าน ไม่ได้หมายความว่า เค้าโง่ แต่เค้ายังไม่เข้าใจแก่นของมันเท่านั้นเองครับ เค้าเข้าไปในความคิด คนที่รู้จักความคิดผมมั่นใจเลยว่า เค้าจะไม่พูดอะไรฟันธงส่งเดชเรื่อยเปื่อย เรื่องตัดสินอะไรถูกผิดจากความคิดตัวเองนี่ ไม่มีทางครับ นอกจากเรื่องของสัจธรรมแท้ที่เค้าจะบอก พี่เคยอ่านข้อความเซนไหมครับ เค้ากล่าวว่า ผู้ที่เป็นพุืทธะจะไม่สอนอะไรอย่างอื่นเลย นอกจากการกลับสู่จิตเดิมแท้ พี่น่าจะทราบแล้วนะครับว่าทำไม

พี่ทราบไหมครับว่า ทำไมผมถึงชอบเขียนสิ่งเหล่านี้ลงไปในพันทิพ ไม่ใช่ว่ากำลังหาสาวก หรือกระหายศิษย์ แต่เป็นเพราะพี่กับคนที่ผมสอนเป็นหลักครับ (ผมจะเรียกตัวเองว่า เป็นครูเป็นอาจารย์พี่ก็ได้ เป็นกัลยาณมิตรพี่ก็ได้ มันเป็นเรื่องสมมต ใจผมไม่กระเทือนเลย ไม่ว่าพี่จะมองผมเป็นอะไร ในขณะที่พี่เรียนรู้เทคนิคต่างๆจากผม ผมกำลังเรียนวิธีสอนคนจากพี่ ทำยังไงให้พี่เข้าใจได้ง่ายๆ น่าหมั่นไส้ไหมครับ)

ผมใช้กระทู้พันทิพ เป็นตัววัดความก้าวหน้าของพี่ ผมทดสอบพี่ ผ่านคนที่มาโต้แย้งกระทู้ที่ผมตั้ง ผมจะดูว่า พี่มีความหวั่นไหวหรือไม่ พี่จะสังเกตว่า ทำไมผมมันชอบทดลองเหลือเกิน การทดลองเหล่านี้ เพราะผมต้องการพิสูจน์ครับ สิ่งหนึ่งที่เกิดกับผมแล้วคือ “ความมั่นใจต่อความเป็น” ผมไม่หวั่นไหวเลยต่อคำพูดต่างๆนานาของคำค้านจากผู้คนที่คิดว่า “ข้าแน่”ทั้งหลาย ผมเพียงต้องการพิสูจน์ว่า ถ้าพี่มาอย่างผม ทำอย่างที่ผมทำ “ความมั่นใจอย่างนี้” จะเกิดขึ้นเองกับพี่เองเฉกเช่นผมหรือไม่

ผมมั่นใจมากว่า มันต้องเกิดกับพี่แน่นอน และจากอีเมล์ของพี่มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่า พี่เป็นอย่างผม โดยที่ผมไม่เคยไปชี้ทางให้พี่เลย พี่รู้มันขึ้นเอง พี่เป็นไปเอง พี่ไม่ศรัทธาข้อความจากการอ่านเอาอีกแล้ว ธรรม คือการเข้าใจด้วยการสัมผัส หรือที่ผมเรียกว่าการเป็น พี่ก็ตามผมมา โดยผมบอกพี่แต่เพียงว่า “จงรู้สึกตัว และดูความคิด” แค่นั้นเอง

ทำไมผมจึงสนใจตรงนี้ เพราะว่า ผมมีโอกาสได้อ่าน ข้อความจากศิษย์ของหลวงพ่อเทียนคนอื่นมาบ้างจากลานธรรม (เรียกว่า ศิษย์พี่ก็แล้วกัน) ผมไม่ทราบว่าเค้าเหล่านั้นเป็นใคร อยู่ที่ไหน ผมไม่เคยรู้จัก แต่ผมแปลกใจมาก ที่สิ่งที่ผมเขียนออกมากับสิ่งที่ผมได้อ่านจากคนเหล่านั้น แทบจะเป็นคำพูดเดียวกันเลย บางประโยคใช้คำเหมือนกันเสียด้วยซ้ำ แม้แต่ลักษณะของการอธิบาย ถ้าจับเอาแก่นจริงๆนะครับ เป็นสิ่งเดียวกันโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดใคร่ครวญเลย แม้แต่พี่บางคนที่เรียกตัวเองว่า เป็นศิษย์มีครู ลองมาทุกกรรมฐาน เค้าก็ยังสอนผม ในสิ่งเดียวกันนั่นเอง คือเรื่อง ดูความคิดและรู้สึกตัว เท่านั้น

ผมจึงมั่นใจมากว่า ลักษณะอย่างนี้ พี่จะต้องเป็น และพี่ก็เป็นจริงๆ ไม่มีอะไรที่ต้องสงสัยให้ต้องพิสูจน์อีกแล้ว กับเรื่องนี้ ผมจึงเข้าใจว่า ธรรม จะรู้เหมือนกัน เป็นเหมือนกัน ขอให้ทำให้ถูกวิธีเท่านั้น

ผมเข้าใจเอาเองว่า ระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้เราสนิทกันมากขึ้น แม้วัยของเราจะต่างกัน แต่พี่คงจะเป็นห่วงผม เวลามีใครมาโจมตีผม มันคงเหมือนเวลาที่ใครมารังแกน้องของพี่ แต่ขอให้พี่ทราบว่า ผมไม่รู้สึกอะไรมากไปกว่า การเฝ้าดู เฝ้าเรียนรู้ความคิดของตัวเอง ผมนี่ก็มีคนเป็นห่วงไม่น้อยนะครับ พี่บางคนที่เค้าไปไกลกว่าผม เค้าก็สอนผมให้รู้จักใช้โอกาสนี้เรียนรู้ตัวเอง ซึ่งมันเยี่ยมที่สุดเลยครับ ทุกอย่างมันดีหมดเลยครับ มันอยู่ที่ว่าเราใช้มันเป็นหรือไม่

คนที่เค้าสอนคนเป็น เค้าจะรู้จังหวะการเข้า และการปล่อยครับ

พี่คงเข้าใจเรื่องเหล่านี้ได้ง่าย เพราะอายุของพี่ คนเรามันแปลกครับ เรากำลังเดินไปในทิศทางเดียวกัน แต่อย่ามีใครมานำหน้าเรา อย่ามีใครมารู้ดีกว่าเรา อย่ามีใครมาตีความคิดความเชื่อของเรา

จากคุณ : koknam