koknam: มายาเต็มขั้น

มายาเต็มขั้น

เมื่อท่านปฏิบัตไปจนถึงระดับหนึ่ง ที่ท่านสามารถสัมผัสอาการเคลื่อนไหว ของอารมณ์ ของความคิด หรือแม้กระทั้งของความรู้สึกล้วนๆ ได้แล้ว ถ้าฐานของการปฏิบัตของท่านไม่แน่นเพียงพอ สิ่งต่อไปนี้จะเกิดกับท่าน

ข้าพเจ้าเขียนมันขึ้นมาเพื่อให้ท่านไหวตัวให้เร็ว และข้าพเจ้าเข้าใจเอาเองว่า มันจะสามารถช่วยใครบางคนให้หลุดออกมาจากบางอย่างได้ ซึ่งข้าพเจ้าจะแยกเป็นขั้นๆ โดยเอาสมมตสติปัฏฐานเข้าจับ เพื่อให้ท่านเข้าใจได้ง่ายขึ้น แต่ขอให้ท่านเข้าใจว่า ในสภาวะจริง (หน้างาน) สิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นพร้อมกัน ตะลุมบอนกันอยู่ ถ้าปัญญาในขั้นนี้ยังไม่เกิดกับท่าน ท่านจะไม่เข้าใจ และแยกมันไม่ออก

......................................................................................................................

เมื่อท่านเข้ารู้ สภาวะปรมัตถ์ของ “อวัยวะการเคลื่อนไหวทุกส่วน”
มันจะแบ่งเป็นสองอย่าง คือ

- รู้สึกถึงสภาวะปรมัตถ์ของอวัยวะเลือดเนื้อในและนอก “แล้วรับเอาแค่ ตัวความรู้สึกที่เคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงนั้น เท่านั้น” (ลักษณะนี้ข้าพเจ้าเรียกเอาเองว่า เห็นกายในกาย)

- รู้สึกถึงสภาวะปรมัตถ์ของอวัยวะเลือดเนื้อไม่ว่าในหรือนอก “แล้วคอยบอกตัวเองด้วยการคิดว่า มันคืออะไร” (นี่คือการ ดูกาย เฉยๆ ไม่ใช่เห็นกายในกาย) ซึ่งปัญหาที่ตามมาคือ ท่านจะติดกับสิ่งที่รู้นั้นๆ ยกตัวอย่างเช่น ถ้าท่านรู้ลมหายใจมากขึ้น ชัดขึ้น เมื่อไหร่ ท่านจะติดมันทันที

ท่านจะหลุดตรงนี้ได้ต่อเมื่อ ท่านเข้าใจจริงๆว่า การไปติด หรือไปนั่งแช่อยู่กับอะไรซักอย่าง ช่วยท่านออกจากทุกข์อย่างถาวรไม่ได้ ใครที่ยังไม่สำเนียกตรงนี้ จะออกมาจากตรงนั้นไม่ได้ เพราะมันติดความสุขสงบนั่น

......................................................................................................................

เมื่อท่านเข้ารู้ สภาวะปรมัตถ์ของ “อารมณ์”
มันจะแบ่งเป็นสองอย่าง คือ

- รู้สึกตัวเวทนาผ่านสภาวะปรมัตถ์ “แล้วไม่ตีความใดๆ” เป็นเพียงประสบการณ์เฉพาะหน้า ที่เกิดแล้วผ่านไปอย่างไม่มีความสำคัญใดๆ (ลักษณะนี้ข้าพเจ้าเรียกเอาเองว่า เห็นเวทนาในเวทนา) การรู้ลักษณะนี้ จะไม่สร้างปัญหาใดๆให้ท่านเลย

- รู้สึกตัวเวทนาผ่านสภาวะปรมัตถ์ “แล้วตีความสภาวะปรมัตถ์ออกมาด้วยการคิด” (ลักษณะนี้คือ การ “ดู” เวทนาเฉยๆ ไม่ใช่เห็นเวทนาในเวทนา) ซึ่งปัญหาจะตามมาทันที เมื่อท่านไปรู้ว่ามันสุขด้วยการคิด ท่านจะต้องการละสุข เมื่อท่านไปรู้ว่ามันทุกข์ด้วยการคิด ท่านจะต้องการละทุกข์ เมื่อท่านไปรู้ว่ามันอยากด้วยการคิด ท่านจะต้องการละความอยาก เมื่อท่านรู้โกรธด้วยการคิด ท่านจะต้องการละโกรธ เมื่อท่านรู้หดหู่ด้วยการคิด ท่านจะต้องการละหดหู่ ซึ่งมันเป็นการซ้อนกันของ เวทนาอาการและกิเลสที่อยากละเวทนา

กิเลสที่ไม่มีตัวตน ก็กลายเป็นมีขึ้นมา เพราะมันเริ่มตั้งแต่กระบวนการ ที่ท่านเข้าไปรู้มันด้วยการคิด ว่า สภาวะปรมัตถ์นั้นๆคืออะไร มันไม่ใช่ความผิดของท่าน แต่มันเป็นลักษณะตามธรรมชาตของคนที่ “ต้องเข้ากระทำบางอย่าง เพื่อแก้ไข”

แต่นั้นคือปัญญาการแก้ไขปัญหาของระดับปุถุชน ไม่ใช่ปัญญาการแก้ปัญหาของระดับอริยะบุคคล

......................................................................................................................

เมื่อท่านเข้ารู้ สภาวะปรมัตถ์ของ “ความคิด”
มันจะแบ่งเป็นสองอย่าง คือ

- รู้สึกตัวผ่านสภาวะปรมัตถ์ของความคิด โดยไม่เอาสิ่งที่คิด คือ รู้เร็วเด็ดขาด รู้ก่อนที่ความคิด จะก่อตัวเป็นรูปร่างออกมาให้รู้ ว่ากำลังจะคิดเรื่องอะไร (นี่คือลักษณะที่ข้าพเจ้าเข้าใจเอาเองว่า เห็นจิตในจิต)

- รู้สึกตัวผ่านสภาวะปรมัตถ์ของความคิด โดย “คิดย้อนรู้” ว่า เมื่อกี้คิดเรื่องอะไร ปัญหาที่ใหญ่มากของการปฏิบัตจะเริ่มจากตรงนี้ เพราะมันเป็น “ราก” ของการเข้ากระทำ ท่านจะเริ่มวิพากษ์วิจารณ์ เริ่มหาทางออก เริ่มประมวลความรู้ในหัวสมองที่ท่านเคยรู้มา และเริ่มหาทางออกให้กับตัวเองอย่างไร้ทิศทาง และมันมักจะไปจบลงที่การกระทำบางอย่าง ซึ่งไม่ใช่การเข้าใจปัญหาอย่างแท้จริง แต่มันเป็นการ “คิดและเชื่อและเดา” ว่าปัญหาเหล่านั้นควรจะต้องถูกแก้อย่างนั้นอย่างนี้

มันเป็นเรื่องจริง ที่หัวเราะไม่ออก เพราะธรรมชาตของคนมันเป็นอย่างนั้น ตราบใดที่ท่านยังไม่ประสบพบเห็นว่า วิธีแก้ปัญหา ที่ดีกว่า สุขุมลุ่มลึกกว่า นั้นเป็นอย่างไร ท่านจะไม่เข้าใจ และมองมันเป็นเรื่องไม่จริง นั่นเพราะในสมองของท่านยังไม่เคยรู้จักกับปัญญาชนิดนี้

......................................................................................................................

เมื่อท่านเข้ารู้ สภาวะปรมัตถ์ของ “ทุกสิ่ง”

ข้าพเจ้าไม่สามารถกล่าวตรงจุดนี้ได้ชัดเจนนัก เพราะ ข้าพเจ้าอยู่เพียงตรงนี้ ยังไม่ผ่านจากมัน การเขียนจึงอาจสร้างความคลาดคลื่อนจากสัจธรรมได้ แต่จะกล่าวเพียงเท่าที่เข้าใจ ขอท่านอ่านอย่างระมัดระวังให้จงหนัก

การรู้สถาวะปรมัตถ์ของ “ทุกสิ่ง” หมายถึง การรู้ทั้งหมด ของ กาย เวทนา จิต รวมกันทั้งหมด (ข้าพเจ้าเข้าใจเอาเองว่า คือ การเห็นธรรมในธรรม) ซึ่งมันตะลุมบอนกันอยู่ มันเกิดพร้อมกัน และมันไม่ได้แยกจากกันแม้แต่น้อย มันเป็นสภาวะที่ ภาษา และ ความคิด เข้าไปจับไม่ได้เลย ไม่มีการบอกตัวเองว่ากำลังเป็นอะไร ไม่มีการบอกตัวเองว่า กำลังเผชิญหน้าอยู่กับอะไร ไม่มีการบอกตัวเองว่า กำลังรู้อะไร มันบริสุทธิซะจน ไม่มีอะไรจะกล่าวออกมาได้ แม้แต่การอธิบายของข้าพเจ้าถึงมันนี่ ก็เป็นเพียงการไปทำอะไรให้มันยุ่งยาก สกปรกขึ้นมาเสียเปล่าๆ

การเห็นกายในกาย เห็นเวทนาในเวทนา เห็นจิตในจิต การละชั่วทำดี การทำทาน การทำจิตใจให้ผ่องใส ถือศีลกินเจ สมาธิ วิปัสนา ความรู้ทั้งหมดทั้งมวล ทุกอย่างกำลังกลายเป็นเหมือนของเล่นหลอกเด็ก เอาไว้ให้เด็กเลิกงอแงร้องไห้ เพราะว่าทุกอย่าง มันเป็นตัวของมันเองตั้งแต่วินาทีแรก ที่อะไรซักอย่างกลายเป็นสิ่งมีชีวิตขึ้นมาแล้ว มันเป็นอยู่อย่างนั้น ดำรงอยู่อย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง ต่อให้ใครซักคน ที่ถูกขนานนามว่า “ไอ้ชั่วเลวทราม มหาโจร” สิ่งนี้ ก็จะยังคงสงบนิ่ง เปล่งความเป็นตัวของมันเองอย่างบริสุทธ อยู่ในตัวของคนคนนั้นอยู่อย่างเช่นนั้น ตราบใดที่คนคนนั้นยังมีชีวิต คนคนนั้นจะมีมันอยู่เสมอ เพียงแต่เค้าจะไม่สามารถนำมันออกมาใช้ได้

จากคุณ : koknam